Motta lacinskie, umieszczone na czele ksiazki, dosc wyraznie chyba daja do zrozumienia, ze ze Slowa i Trunku, z dwoch umilowan, ktore autor w niej zawarl, jedno stalo sie calkiem juz platoniczne, westchnieniem i wspomnieniem zywione. Jest wiec ta ksiazka jakby "piesnia labedzia" bardzo niegdys gorliwego slugi Bachusowego, co dlugie lata zaprawial sie w winnicy i piwnicy Panskiej, az mu przyszlo gorzko za Pismem Swietym powtarzac: "Nie bywaj na biesiadach pijanicow... bo ktorzy sie pijanstwem bawia, zniszczeja. Komu biada? czyjemu ojcu biada? komu swary?komu doly? Komu plynienie z oczu? Izali nie tym, ktorzy zasiadaja na winie i bawia sie kubkow wytrzasaniem?"