Filozofie bardzo trafnie uwaza sie za dyscypline, ktora z jednej strony ma ambicje do laczenia problematyki poszczegolnych dyscyplin szczegolowych, z drugiej zas do podejmowania zagadnien, ktore nie moga stac sie przedmiotem nauk matematyczno-przyrodniczych. Nie kazda prawde da sie do konca potwierdzic mierzac i obliczajac, choc oczywiscie uzasadnienie kazdej prawdy powinno opierac sie na pomiarach i obliczeniach tak dlugo, jak tylko sie da. To ostatnie przeslanie jest bardzo wazne dla wszystkich zainteresowanych estetyka filozoficzna, dyscyplina, ktora nalezy zdecydowanie odroznic od innych typow poznania i aktywnosci okreslanych potocznie mianem "estetyka". Staje sie to wyraznie widoczne, gdy probujemy sobie odpowiedziec na takie pytania, jak: czym jest piekno, brzydota, wznioslosc, patetyzm, heroizm, tragizm, wdziek, przystojnosc, dzielnosc, komizm i wulgaryzm? Czy sa to tylko obiekty upodoban, czy cechy, o ktorych mozna dyskutowac? Dlaczego autentyk ma wieksza wartosc od najdoskonalszej kopii? Czym rozni sie duchowa i materialna wartosc dziela sztuki? Jakie relacje lacza idee dobra i piekna? Niniejsza rozprawa stanowi probe udzielenia w miare szerokich odpowiedzi na powyzsze pytania, zarowno przy uzyciu argumentow odwolujacych sie do pomiarow i obliczen, jak i wiedzy intuicyjnej, bazujacej na uogolnieniu doswiadczenia.