Obrona Warszawy we wrzesniu 1939 roku stanowila swoisty fenomen w polskim wysilku militarnym w wojnie z Niemcami. Byla wielka improwizacja, tworzona poczatkowo z oddzialow nieliniowych z duzym udzialem ochotnikow, w koncowym etapie rozrosla sie do zalogi liczacej okolo 100 tys. zolnierzy, chociaz w dalszym ciagu przewazal element wojska nieliniowego, oddzialow i pododdzialow wczesniej rozbitych w polu, sfrustrowanych i zdemoralizowanych.
Motywujaco na morale tych wojsk wplywala postawa cywilnych mieszkancow miasta, ktorych uosobieniem byl legendarny prezydent Stefan Starzynski. W czasie analizowanych walk najwiecej strat osobowych doznala ludnosc cywilna stolicy.