Landbouw begon zo'n tienduizend jaar geleden in het Nabije Oosten en ontwikkelde zich, met veeteelt, tot de voornaamste basis van het bestaan ("graan is het leven van het land"). Landbouw leverde voedsel voor een groeiende bevolking en overschotten hielpen de oude landbouwbeschavingen zich te ontwikkelen tot archaische staten.

Lanbouw vereist water en het verkrijgen en goed gebruiken daarvan was in het Nabije Oosten niet eenvoudig. In veel streken viel te weinig regen en was men op kunstmatige irrigatie aangewezen; overal maakten landschap en klimaat een zorgvuldig beheer van het water nodig. Dat leidde vanzelf tot technische voorzieningen (dammen, sluizen, terrassen), tot meer management en tot regels voor verdeling van het water en onderhoud van de voorzieningen. Landbouw was volledig seizoensgebonden en arbeidsintensief en bepaalde het patroon van het leven op het land.

De vijf bijdragen in dit boek gebundeld, beschrijven al deze facetten van landbouw en irrigatie in het oude Egypte, Mesopotamië en Palestina. De auteurs zijn deskundigen die putten uit de originele geschreven bronnen en de archaeologische gegevens, waarbij dankbaar gebruik is gemaakt van oude Egyptische afbeeldingen.

Het boek is interessant voor archeologen, historici en bijbelwetenschappers en meer algemeen voor wie belang stelt in de geschiedenis van cultuur en techniek.

De uitgave is een initiatief van de vereniging "Ex Oriente Lux" te Leiden, die de kennis van en belangstelling voor het oude Nabije Oosten wil bevorderen.