Ile wspanialych wierszy. Ilez odkrywajacych sie stopniowo przed czytelnikiem splotow i sciegow. Jaki wspanialy wzor - i zapierajaca dech ironia tego wzoru. Wiersze do czytania w podrozy, do pozyczania na przerwach, do blogoslawionego gmatwania prostych losow i plecenia losow pajeczych. Zagubilem sie w Dyckim, powiedzial ktos. I bardzo dobrze. To wiersze do odnajdywania; wiersze-znajdy; wiersze szukajace pana, ktory w ich dziwnym ulozeniu dostrzeze swoja wlasnosc.