Temat transformacji nieprzedstawiajacego obrazu sztalugowego jest w niniejszej ksiazce rozpatrywany w perspektywie terminu "ikonoklastyczny obraz otwarty" oraz przez pryzmat de(kon)struowania tradycyjnych konwencji, powiazanych z antropologicznie ufundowanymi mechanizmami widzenia. De(kon)strukcja jest w tym przypadku rozumiana jako "badanie podstaw", czyli analizowanie konstrukcji ugruntowujacych zachodnioeuropejski swiatopoglad i modele myslenia, ktore wplynely takze na sztuke, aspekty ikonoklastyczne okazuja sie zas tworcze, a nie niszczycielskie. Od czasow Jacksona Pollocka transformacje tego rodzaju zyskuja szczegolna intensywnosc, prowadzac do tego, ze obraz nieprzedstawiajacy staje sie fenomenem coraz bardziej autorefleksyjnym i samoswiadomym. Procesy te przebiegaja w niezwykle specyficznych warunkach: zarowno tzw. kryzysu reprezentacji, jak i w kontekscie toposu konca malarstwa, stajacego sie - paradoksalnie - jego sila napedowa. Wplyw na przebieg wielu opisanych przemian ma rowniez fakt, ze zachodza one w tzw. krajobrazie postgreenbergianskim - malarstwo sztalugowe zostalo w nim utozsamione ze sztuka europejska i wskazane jako fenomen, ktory nalezy zakwestionowac i przekroczyc.