Czy nasze cialo rzeczywiscie funkcjonuje lepiej wtedy, gdy nie zwracamy na nie uwagi, niz wtedy, gdy uwaznie probujemy kierowac jego dzialaniem? Jak pogodzic te zachete do niemyslenia z filozoficznym idealem krytycznej refleksji? Jak moglibysmy poprawiac wadliwe nawyki i doskonalic nasza cielesna autopraktyke, nie wykorzystujac przy tym krytycznej somatycznej swiadomosci? Zwazywszy, ze filozofia mialaby pozostac wierna maksymie "poznaj siebie", to jak wtedy moglibysmy lepiej poznawac nasze somatyczne jaznie, uczucia i poruszenia? Podobnymi pytaniami i wieloma innymi, zwiazanymi z cielesna swiadomoscia, zajmuje sie ta ksiazka, bedaca efektem przynajmniej dekady teoretycznych i praktycznych zmagan z tym tematem.