Problemy pedagogiki specjalnej zwiazane sa scisle ze spolecznymi interpretacjami niepelnosprawnosci. To spoleczenstwo definiuje granice normy i deficytu, tu tez znajdziemy najwieksze konsekwencje dysfunkcyjnosci. W tym sensie stwierdzimy, ze zycie z niepelnosprawnoscia przekroczylo dawno zakres jednostkowego bytu, nie ogranicza sie do "lepszej lub gorszej" rehabilitacji, nie wyznaczaja jej wylacznie indywidualne mozliwosci. Wspolczesne pojmowanie niepelnosprawnosci to zatem lokalizacja ludzkiego fenomenu w konkretnych sytuacjach i zjawiskach spolecznych. Bogata literatura przedmiotu dowodzi, iz taki proces "uspolecznienia" niepelnej sprawnosci trudno zbadac na drodze tzw. metodologii pozytywistycznej. Poszukiwania badawcze Pani Jolanty Rzeznickiej-Krupy rozwiazuja wiele dylematow metodologicznych pedagogiki specjalnej. Szczegolowy opis i analiza strategii badan jakosciowych w kontekscie postrzegania biografii czlowieka niepelnosprawnego, trudnosci, jakie musi pokonac, i jego interpretacji tego, co go otacza, otwiera nowe drogi badawcze dla naszej dyscypliny. W pedagogice specjalnej, czerpiacej z metodologii pedagogiki ogolnej, jest to praca wyjatkowa. Umozliwia zbadanie dotychczas niedostepnej glebi ludzkiego cierpienia i subiektywnych obszarow spolecznej marginalizacji.
(z recenzji prof. UG dr. hab. Amadeusza Krausego)