"As flores do baleiro" é un pranto contido diante dunha inmensatraxedia humana, un testemuño poético e persoal desde o ventre dunhapandemia, a dor en extrema soidade.Tamén é a fraxelidade do ser humano, o seu egoísmo e a súa necidade, e a barbarie na súa dimensión máis salvaxe, onde "somos máscaras destatraxicomedia debuxando cicatrices que espantan".