W ksiazce obiekty architektoniczne potraktowane zostaly przede wszystkim jako projektory obrazow. Obrazy te, jesli nie narzucaja sie same, nalezy odkryc i zinterpretowac ich sens, czesto zlozony i nie zawsze oczywisty. Architektura sprowadzona zostala wiec do obrazu, podlegajacego wielowarstwowej interpretacji i potraktowana jako swoista metafora, odnoszaca sie glownie do sfery politycznej i ideologicznej.
Wzniesiony na poczatku XX wieku w obrebie srodmiescia Poznania zespol monumentalnych obiektow to bez watpienia wyrozniajace sie w skali ogolnoeuropejskiej przyklad wykorzystania architektury i zalozen urbanistycznych w celu wykreowania pewnej mitologii politycznej. Eksponowane realizacje z pierwszego dziesieciolecia XX wieku byly koncowym akordem rywalizacji o wizualne opanowanie miejskiej przestrzeni publicznej, trwajacej przez cale poprzednie stulecie.
Gloryfikacja Prus i niemieckiej misji cywilizacyjnej to motyw przewodni programow ikonograficznych zarowno poznanskiego Muzeum Cesarza Fryderyka, jak i pozniejszego Forum Cesarskiego. Charakterystyczna dla tych programow stala obecnosc sacrum - zwiazana nierozerwalnie z praktyka legitymistyczna - pozwalala wyniesc niemiecki interes narodowy i pruska racje stanu na najwyzszy poziom wartosci, a historycznie zdefiniowana forma architektoniczna okazala sie skutecznym nosnikiem mitu.