Alguén virá... é unha mirada crítica ao pensamento do intelectualgalego máis internacional do século XX, Luís Seoane (1910-1979). Omarco temporal para estas cavilacións son os frenéticos anoscincuenta: o período de maior produción literaria de Seoane, maistamén un tempo de reformulación das hexemonías culturais nun Atlántico norte co que el seguía vencellado, aínda dende a distancia do exilio. Eran anos nos que o triunfo da narrativa da "posguerra" despois daSegunda Guerra Mundial contrastaba coa persistencia da guerra queexpulsara da península a milleiros de exiliados republicanos. Nestecontexto --ineludible para entender o encontro cos intelectuais deGalaxia do período 1956-1958--, Seoane afonda na percepción dodesaloxo da historia á que estaban forzados os exiliados, unhaconclusión pesimista que metaboliza, porén, a través da escrituraliteraria. Exemplo disto son o poemario As cicatrices (1959) e, sobretodo, a obra de teatro A soldadeira (1957), analizadas no libro.Alguén virá... parte destes escritos para establecer un diálogo entrea filosofía da historia coa que o romántico Seoane se defende domomento de perigo que foron para el os anos cincuenta e os textos queescribira dúas décadas antes unha das voces de referencia doromanticismo revolucionario da Europa de entreguerras, o WalterBenjamin das Teses sobre a filosofía da historia. Pensar a Seoanedende o diálogo co fervedoiro que foi a Europa dos anos vinte etrinta, que el non deixa de revisitar ata a fin dos seus días, éfacerlle xustiza ao pensamento que informa o seu plural legadocultural.