Misschien was de opdracht om heel gezond te leven voor de mens nooit zo pregnant als in de negentiger jaren, op weg naar het jaar 2000. Die moderne mens moet immers niet alleen de klassieke "fin de siecle"-aandoeningen ontwijken. De moderne mens, het moderne paar, het moderne gezin, moet zijn levensloop voltrekken in een technocratische cultuur. Deze technocratische cultuur draagt een inherent risico tot on-cultuur, tot ontvreemden van de lichamelijkheid, tot vervreemden van de menselijkheid. Dit risico dreigt zowel in de samenleving als in de hulpverlening. Mens en samenleving worden in de negentiger jaren ook sterker geconfronteerd met de AIDS-problematiek, die rechtstreeks met de seksuele omgang samenhangt. Ook het seksuele misbruik van kinderen en de (kinder)pornografie hebben dramatische afmetingen bereikt. Na de seksuele revolutie, met "nieuwe normen" voor huwelijk, gezin en seksualiteit, kwamen ook de moderne fertiliteitstechnologieen (van de pil tot de proefbuisbaby). Ook in de psychotherapie ontwikkelden zich een 250-tal onderscheiden disciplines en technieken...Mensen met psychosomatische klachten en/of seksuele problemen zijn niet (meer) bekwaam van hun lichaam als lust-en relatie-lichaam te genieten.
Een integrale behandeling reikt zover dat deze mensen (terug) de lust tot relatie ontplooien, geestdriftig, met levenszin, en met eerbied en verdraagzaamheid tegenover elkaar.