In onze luidruchtige en haastige maatschappij, gedreven door de informatica-explosie en onder de dictatuur van de communicatiemedia, wordt een echt gesprek, in de stilte van het luisteren van aangezicht tot aangezicht, een zeldzaam geschenk. De mens, in moeilijkheden verstrikt, zoekte een medemens, die met hem of haar met inzet strijdt voor de bevrijding. In gesprekstherapie gaat het om de ontmoeting. Therapie is cultuur van de stilte en van de relatie, die zich ontplooit in de therapeutische dialoog. De therapeut is metgezel in het lijden; het lijden, dat in onze technische maatschappij niet alleen (weg)behandeld maar ook verdrongen wordt. In elk therapeutisch gesprek concretiseert zich op een individuele en onherhaalbare wijze de collectieve mensenliefde die de therapeut bezielt. Het is deze mensenliefde, die doorstraalt naar de patient in nood. Elke gesprekstherapie is en blijft daarom steeds individueel en uniek: zij kan nooit herhaald worden noch geproduceerd, noch geobjectiveerd in statistisch cijfermateriaal. Wel kan zij door beschrijving transparant worden gemaakt.
Op de drempel van een nieuwe eeuw, bij de morgen van een nieuw millenium, is het duidelijk: de nieuwe gesprekstherapeut is geen profijt, wel profeet.