Fakty sa takie: trzykrotny mistrz Polski z Lechem Poznan (1983, 1984, 1993), do ktorego trafil ze swojego pierwszego klubu - Gwardii Koszalin; czterokrotny zdobywca Pucharu Polski (z Legia Warszawa w latach 1980 i 1981 oraz z Lechem Poznan w latach 1982 i 1984); krol strzelcow ekstraklasy z 1983 roku; najlepszy cudzoziemiec Bundesligi i drugi pilkarz sezonu 1986/1987; w reprezentacji Polski bez sukcesow.
Te informacje nie powiedza nam jednak wszystkiego o "Okoniu" czy "Mundku", jak nazywano go w Polsce, nie przybliza takze osoby, na ktora Niemcy mowili "Oko", gdy gral w Hamburgerze SV. Okonski jest bowiem legenda, jest rodzajem mitu, ktorym Poznan karmi sie do dzis. To czlowiek z calusem losu na czole, obdarowany niebywalym talentem. Jest przykladem na to, ze rowniez w Polsce moze urodzic sie pilkarski geniusz. Postac nie z tej ziemi, do dzis otaczana czcia przez kibicow Kolejorza, a jednoczesnie utracjusz, hulaka i birbant. Mezczyzna z krwi i kosci, o ktorym - przy najszczerszych checiach - nie da sie napisac hagiografii.
Nie wiem, czy kiedykolwiek spotkalem drugiego pilkarza, ktorego historia bardziej nadawalaby sie na reportaz, artykul, felieton, biografie. "Okon" byl juz bohaterem wielu publikacji, pomyslalem jednak, ze nigdy nie powstala na jego temat beletrystyka. A Mirek Okonski pasuje do niej przeciez jak ulal.
Radoslaw Nawrot