Sytuujac empiryczne studia przypadkow w szerszym kontekscie rozwazan nad postmodernizmem i zmiana kulturowa, autor odrzuca taka perspektywe studiow kulturowych, ktora usiluje "odczytac" subkultury jak teksty. Opierajac sie na licznych wywiadach z osobami ubierajacymi sie w sposob, ktory mozna okreslic jako niekonwencjonalny pod wzgledem stylu, pragnie on zamiast tego ustalic, czy wspolczesne subkultury wykazuja nowoczesne badz ponowoczesne wrazliwosci i formy. Przekonujaco dowodzi, ze marny do czynienia z jednymi i drugimi - naciskowi na ponowoczesny hiperindywidualizm, plynnosc i fragmentarycznosc towarzyszy modernistyczne podkreslenie autentycznosci i ukrytej istoty. Obserwacje te pozwalaja stwierdzic, ze kultura klasy pracujacej jest przesiaknieta wartosciami romantycznego libertarianizmu, a rozroznienie na indywidualistyczne kontrkultury klasy sredniej i kolektywistyczne subkultury klasy pracujacej bylo do tej pory zdecydowanie wyolbrzymiane.