Hadewijch is wellicht de briljantste en zeker de meest mysterieuze
figuur in de geschiedenis der Nederlandse letteren. Zij heeft de
christelijke mystieke literatuur in haar geheel tot een toppunt gevoerd,
maar strikt historisch beschouwd is zij nog altijd niet geïdentificeerd.
Haar naam wordt verbonden met vier werken – de Visioenen, de
Brieven, de Strofische Gedichten of Liederen, de
Mengeldichten of Rijmbrieven – die zij als begijn naar
alle waarschijnlijkheid in de dertiende eeuw in Brabant geschreven
heeft, waar en wanneer precies blijft een raadsel. In Hadewijchs
geschriften verbinden de orale en de schriftelijke cultuur zich tot een
organisch geheel: spreken en schrijven, luisteren en lezen zijn in
symbiose. Bovendien bestaat dit sprekend schrijven niet enkel in het
structureren van woorden maar ook in het componeren van klanken, zodat
de lezer woorden en zinnen hoort waar letterlijk muziek in zit.




In deze mystieke teksten staat minne centraal, zowel naar vorm
als inhoud. Formeel is minne het trefwoord van Hadewijchs
literaire werk. Inhoudelijk is minne het kernwoord van haar
mystiek: het wijst zowel naar de mens die de mystieke vereniging beleeft
als naar de wijze waarop hij deze voelt en de inhoud die in dit voelen
besloten ligt. De eerste belevingsinhoud van minne is
onmiskenbaar God, “Minne die God is”. Daarbij komt, dat minne
door Hadewijch ook gebruikt wordt om bepaalde mystieke vriendinnen aan
te spreken, bijvoorbeeld als suete minne of lieue minne




In deze uitgave van de 31 Brieven worden de Middelnederlandse tekst en
een nieuwe vertaling in modern Nederlands naast elkaar afgedrukt. Ook de
lay-out van de oorspronkelijke prozatekst - nauwkeurig gevolgd in de
moderne weergave – is nieuw. In deze bladschikking krijgt de lezer te
zien wat er te horen valt. De vertaling blijft zo dicht mogelijk bij het
origineel. Hadewijchs eigen woorden en zinswendingen worden bewaard waar
dit voor de hedendaagse lezer geen struikelblok zou mogen vormen. Dat
Hadewijchs grammaticale zinsvorming ook de moderne tekst structureert,
is vanzelfsprekend, want zij schrijft volgens de regels. Ook wordt elke
brief van commentaar voorzien. Commentaar betekent niet dat de eruditie
van vakmensen weergegeven wordt en evenmin dat elke brief stelselmatig
en tot in de puntjes geanalyseerd wordt en geduid – vandaar de
afwezigheid van voetnoten en bibliografie. Hetgeen bij wijze van
commentaar aangeboden wordt, dient in de eerste plaats om de
leeslust van de gebruiker te stimuleren, om hem of haar tot
langzaam lezen te bewegen, niet om pasklaar weer te geven “wat
Hadewijch zegt”.