Praca zostala zamierzona jako studium z historii historiografii i - jednoczesnie - historii mysli wojskowej, a jej przedmiotem sa dotychczasowe rozwazania na temat "podstawowych zalozen, kolejnych mutacji, slabosci, ale takze uzytecznosci" tak zwanej teorii rewolucji militarnej.
Autor uznal, ze dla lepszego przedstawienia tematu korzystne bedzie zestawienie studiow historycznych (glownie piora bylych wojskowych, z racji zawodu - praktykow) i prac teoretycznych pisanych badz to przez wojskowych, badz tez cywilnych historykow, ktorzy wyrazaja swoje poglady na wojne, wojsko i sztuke wojenna. Przy czym, ze wzgledu na obszernosc zagadnienia, ograniczyl swoje rozwazania do kilku wybranych kwestii: glownych zalozen i ewolucji samej koncepcji rewolucji militarnej; odmiennosci prowadzenia wojny w Europie Srodkowej i Wschodniej i odbicia tej odmiennosci w "barbarzynskiej" historiografii; ujecia sztuki operacyjnej jako odrebnego wymiaru/poziomu sztuki wojennej; zastapienia wojny oblezniczej dzialaniami w terenie zurbanizowanym.
Ogromnym walorem pracy - takze dla czytelnika niefachowego - jest duza odwaga autora w formulowaniu kategorycznych sadow i jednoznacznych ocen.