Pierwszym, co smakuje sie w tej ksiazce jest perfekcyjna kompozycja skladajacych sie na nia 63. miniatur z zycia polskiego od wieku XVII do dzisiaj. Najdziksza, najbardziej sensacyjna historie mozna zepsuc, opowiadajac ja bez ladu i skladu, otwierajac bez planu nowe watki, przede wszystkim zas zaczynajac w nieodpowiednim miejscu. Maciejewski nigdy nie popelnia takich bledow. W ukladach jego struktur nie ma sladu falszywego kroku - ich architektura jest nieomylna. Optymalna dyspozycja materialu - stopniowe odslanianie sylwetek opisywanych postaci, gradacja napiecia - to sygnatura autorska tej narracji, jej idealnie naprezone nerwy i sciegna. Wariantow kompozycyjnych jest tam wiele, lecz wyraznie widac szczegolne upodobanie autora do dynamicznych ukladow narastajacych, ktore - zwarte i esencjonalne - nie pozwalaja nawet na moment rozproszenia uwagi. Modelowa historia Basni startuje zwykle w jakims kulminacyjnym dla jej losow miejscu, w ktorym - czy to bedzie smierc, zwyciestwo czy spektakularna chwila hanby - teoretycznie rozwiazywac sie powinny wszystkie spajajace ja watki i nici. Tyle ze one wlasnie sie nie rozwiazuja, odwrotnie - uruchamiaja caly ten mechanizm sprezyn i kolek zebatych, dzieki ktorym opowiesc moze sie poruszyc, wylezc z gawry i zaczac toczyc - jak niedzwiedz.