Wsrod rekopisow Witolda Lutoslawskiego przechowywanych obecnie w Archiwum Fundacji Paula Sachera w Bazylei znajduje sie dokument o szczegolnym znaczeniu. Jest to zeszyt z zapiskami kompozytora, rozpoczety prawdopodobnie na przelomie lat 40. i 50. jako szkicownik projektowanych utworow.

Waga tego dokumentu polega na tym, iz z czasem Lutoslawski zaczal notowac w nim mysli towarzyszace poszukiwaniom wlasnego jezyka dzwiekowego, ktory znalazl pelny wyraz w Grach weneckich (1960-61, a nastepnie w Kwartecie smyczkowym (1964) i II Symfonii (1965-67). Zapiski staly sie w ten sposob jedynym w swoim rodzaju swiadectwem dojrzewania warsztatowych koncepcji kompozytora, ktore otworzyly pod koniec lat 50. niezwykle wazny etap jego drogi tworczej, naznaczonej poszukiwaniami harmoniki 12-tonowej i oryginalna koncepcja aleatoryzmu kontrolowanego.

Znaczenie Zapiskow nie ogranicza sie jednak tylko do sfery warsztatu i techniki kompozytorskiej, bowiem ukazuja one rowniez przemyslenia Lutoslawskiego zwiazane z sytuacja wspolczesnej kultury. Okreslajac z biegiem lat swe postawy wobec otaczajacych go zjawisk i kierunkow w nowej muzyce, dalekie wszakze od kategorycznych sadow i ocen, zarysowal Lutoslawski w Zapiskach cenny obraz swej swiadomosci artystycznej, ktory pozwala zrozumiec go pelniej nie tylko jako tworce, ale rowniez jako czlowieka.