Eihei daishingi, czyli Regula zgromadzenia mnichow buddyjskich jest zbiorem napisanych w jezyku chinskim przez japonskiego mistrza Dogena Kigena tekstow poswieconych roznym aspektom zycia wspolnotowego w klasztorze zen.

Charakterystyczna cecha nauczania Dogena bylo utozsamianie praktyki religijnej z osiagnieciem przebudzenia, celu praktyki buddyjskiej. Z tego wzgledu mistrz przywiazywal niezwykla wage do zycia monastycznego, uwazanego przezen za urzeczywistnienie idealnego swiata przebudzenia tu-i-teraz.

Poszczegolne teksty (Tenzo kyokun z 1237; Bendoho z 1245 r.; Fushuku hanpo z 1246 r.; Shuryo shingi z 1249 r.; Tai taiko no ho z 1244 r. i Chiji shingi z 1246 r.) wyczerpujaco omawiaja wiele aspektow zycia monastycznego, uczac postawy, jaka powinna cechowac mnicha oraz kazdego czlowieka pragnacego uzyskac doskonalosc duchowa. Do dzis sa one podstawa organizacji klasztorow zen soto w Japonii, stanowiac inspiracje zarowno dla mnichow, jak i swieckich praktykujacych buddystow.