Het in dit boek behandelde thema is het kerkelijk huwelijksrecht. Dit vakgebied staat vaak onder scherpe kritiek. De reden hiervoor is wellicht te vinden in het feit dat voor een gestrand huwelijk, op enkele uitzonderingen na, slechts de ex tunc-nietigverklaring als uitweg overblijft. De nietigverklaring houdt in dat het huwelijk wordt geacht nooit te hebben bestaan. Die stellingname staat weleens haaks op het levensgevoel van vele mensen die ernstig hebben gepoogd wat van het huwelijk te maken, soms tijdelijk met succes, maar die uiteindelijk toch vast zijn gelopen. Achter het ontkennen van het huwelijk, zijn mislukkingen inbegrepen, kan een diepe belediging schuilgaan. Ook het echec heeft recht op leven. Aan de andere kant verzoent het bestaande systeem het onontbindbaarheidsbeginsel met de zorg voor het gestrande huwelijk. Misschien op een wat kunstmatige manier. Maar vaak ook op een wijze die mensen echt bevrijdt, zowel door hun een nieuwe kans te bieden als door uitdrukkelijk een beroep te doen op hun verantwoordelijkheidszin.
De kerkelijke huwelijksprocedure kan bijzonder zinvol zijn wanneer mensen met grote kerkjuridische en menselijke kwaliteiten als rechters fungeren. Zo'n zinvolle procedure houdt uiteraard ook aandacht in voor allerlei aspecten die bij een huwelijk, zijn ontstaan, beleving en ondergang relevant kunnen zijn. Daarom treft de lezer in dit boek een burgerrechtelijke analyse aan naast een historische. Een demografische en sociologische analyse ontbreekt niet. Ook over het pastoraat van, met en voor echtgescheidenen werd een artikel opgenomen. Maar uiteraard vormen specifiek kerkrechterlijke bijdragen de hoofdmoot van dit boek. Daarbij komen heel wat uiteenlopende onderwerpen en benaderingswijzen aan bod.