Od kiedy naprawde zaczyna sie dojrzalosc? Czy wtedy, gdy dumni odbieramy dowod osobisty? A moze wtedy, gdy wreszcie zyskujemy pewnosc, ze nasze wybory sa sluszne? Tylko czy taka pewnosc w ogole jest mozliwa? Takie pytania nurtuja trzydziestoparoletnia bohaterke "Sztuki latania", ktora dochodzi do wniosku, ze zmarnowala cale dotychczasowe zycie i postanawia je zmienic. Nie jest jednak latwo zostawic to, co daje niezle utrzymanie.
Matka bohaterki uwaza, ze kazdy czlowiek powinien pozostawic po sobie cos namacalnego: dzieci, wiersze, w ostatecznosci nawet recznie wykonany sweter. Zoska nie ma dzieci, wierszy nie pisze, a na drutach robic nie umie. Dopiero wyprawa na sloneczna wyspe Rodos, gdzie bohaterka przezywa tragedie, paradoksalnie leczy ja z leku przed lataniem i przed zyciem.