Te middernacht van 24 op 25 november 1975 eindigde de ambtsperiode van Johan Ferrier als gouverneur van Suriname, toen nog deel van het Koninkrijk der Nederlanden. De volgende ochtend werd hij beëdigd als eerste president van de onafhankelijke Republiek Suriname. Daarmee belichaamt hij een continuïteit tussen kolonialisme en dekolonisatie die uniek is in de wereld. Vijf jaar later werd die continuïteit bruusk doorbroken door een staatsgreep van jonge onderofficieren. Ferrier bleef nog een half jaar president van het 'nieuwe' Suriname dat de militairen wilden scheppen en ruimde toen het veld. Hij kon zijn aanblijven niet langer rijmen met zijn democratische verantwoordelijkheid.

In dit boek vertelt Ferrier over zijn leven en loopbaan als onderwijzer, padvinder, voetballer, vakbondsman, volksvertegenwoordiger, pedagoog, minister-president, raadadviseur, directeur van een mijnbouwmaatschappij, gouverneur, president en onbezoldigd burger in Nederland. Zijn leven stelde hij in dienst van een geordend, burgerlijk en welvarend Suriname. Ferriers tragiek is dat hij het hoogste ambt bekleedde toen dat ideaal in 1980 getorpedeerd werd.
Het boek is gebaseerd op tientallen gesprekken die de auteur in het voorjaar en de zomer van 2005 met Ferrier voerde.