Zima, ogromny snieg, wieje lekki wiatr, ciemno. W pokoju, w ktorym siedzimy, ja, Zdzichu i pies, swieci naftowa lampa wiszaca pod sufitem jak zyrandol. Przy fotelach mamy jeszcze dwie lampki z lustrami, ktore ulatwiaja nam czytanie, dajac wiecej swiatla. Nagle pies zaczyna warczec, potem szczekac, jest bardzo niespokojny. Machinalnie wzrok kierujemy na okno. Widzimy twarz spogladajaca na nas, prawie przyklejona do szyby; po krotkiej chwili zaskoczenia wychodzimy na dwor, biorac ze soba lampy naftowe i psa. Idziemy w strone okna, przez ktore widzielismy twarz czlowieka, towarzyszy nam pies. Niestety, nikogo nie ma, zadnych sladow, i pies sie uspokoil.