W zyciu Slowackiego rzeczywistosc rozstrzygnie o powstaniu owej blogoslawionej rysy, przydajacej czlowieczy wyraz idealnej twarzy poety, przywracajacej walor mysli konwencjonalnej pieknosci jego slow. I choc ta rzeczywistosc, ukryta czesto wsrod dekoracji epoki, nie zawsze bywala dostrzegana, dzis ona wlasnie, przetopiona w poezje, stanowi dla nas o urodzie jego dziela. [...] Sztuka jest wierna towarzyszka zycia ludzkiego, idzie z nim razem trudna, zakurzona droga. Nie jest wiec sluszne, by dzielo odrywac od tworcy, by w kolejach jego zycia nie szukac pilnie owej rzeczywistosci nagiej, bez ktorej poezja jest tylko rezygnacja".