Obrazy, w polu wyobrazni wylaniajace sie z lektur, kreuja ponad nimi odrebna, fantazmatyczna realnosc. Pomiedzy wkladem w owa realnosc autora i wkladem czytelnika wytwarza sie strefa paradoksu, na ktory wskazuje tytul. Archeologia wyobrazni stara sie rozpoznac zasieg i panujace w tej strefie zasady reprezentacji. W przyjetej tu optyce nie tylko wiec pisanie, lecz i czytanie podlega regulom owej production désirante, jaka tropili niegdys Gilles Deleuze i Félix Guattari. W intencji Gondowicza proceder ten przypomina - mowiac przenosnie - obrobke cyfrowa starych fotografii, pozwalajaca doszukac sie przedmiotow i zdarzen ukrytych w niedoswietlonych lub/i przeswietlonych partiach zdjecia. Tyle, ze tu poprzez swe projekcje odslonic sie musi takze sam czytelnik. Nawet gdyby tylko odnowic to mialo obraz tekstow uwazanych za znane - sadzi Gondowicz - gre taka warto podejmowac.