Pojecie dziedzictwa kulturowego jest stosunkowo mlode. Poczatki ksztaltowania tego terminu siegaja lat siedemdziesiatych XX wieku, kiedy doszlo do przewartosciowania tradycyjnej koncepcji zabytku. Nie przystawala ona do holistycznego opisu swiata, w ktorym istotna role zajelo dziedzictwo (rowniez niematerialne), majace charakter podmiotowy, niepostrzegane juz jako pojedynczy wyizolowany element, ale komponent calosci o wiele wiekszej skali. Opisywane zjawisko nie jest procesem zamknietym. Z jednej strony nadal dopelniana jest formula dziedzictwa, z drugiej - coraz pelniej pojmowane jego znaczenie, m.in. dla rozwoju regionow, tworzenia wiezi miedzykulturowych, poznania dorobku ogolnoludzkiego, ale rowniez budowania kulturowej tozsamosci jednostek i grup spolecznych (lokalnych, regionalnych, narodowych).

To nowe w przestrzeni spolecznej zjawisko, dynamicznie rozwijajace sie i zyskujace na znaczeniu, wymaga wypracowania skutecznych i efektywnych narzedzi zarzadzania. Niniejsza monografie poswiecono szlakom kulturowym, opisywanym w tym wlasnie kontekscie - jako jedno z nowoczesnych narzedzi zarzadzania dziedzictwem kulturowym. Te forme ochrony, ksztaltowania, udostepniania i promowania dziedzictwa uznano za szczegolnie interesujaca ze wzgledu na jej wielowymiarowy charakter.