Ksiazka jest proba ponownego odczytania tworczosci najwazniejszych czeskich i slowackich autorek XIX wieku - Bozeny Nemcovej, Karolíny Svetlej, Terézy Novákovej, Eleny Marothy-soltésovej i Terezii Vansovej. Autor korzysta z ustalen badawczych feministycznej krytyki literackiej. Przeprowadza ona analize tworczosci pisarek przynaleznych do dwoch literatur, przy czym jej celem nie jest ujecie komparatystyczne. U zrodel takiego rozwiazania znalazly sie refleksje teoretyczne dotyczace istnienia w literaturze specyficznej kobiecej wspolnoty literackiej, na ktora w powyzszym przypadku dodatkowo naklada sie pozostawania obu literatur w tym okresie w scislym zwiazku, okreslanym czesko-slowacka wzajemnoscia kulturowa.
Horyzont teoretyczny ksiazki wyznacza nurt feministycznej krytyki literackiej, przy czym autor nie dokonuje jednoznacznego wyboru miedzy anglosaskim a francuskim nurtem feministycznych badan literaturoznawczych, ale stara sie rowniez nawiazywac do tradycji prac polskich powstajacych od polowy lat dziewiecdziesiatych XX wieku.
Trzon ksiazki stanowia cztery kolejne rozdzialy rozpatrujace czeska i slowacka literature kobieca II polowy XIX wieku pod katem problematyki recepcji, organizacji tekstu dziela literackiego oraz specyfiki tematycznej.