Poderías imaxinar, espertando unha mañá, mudado nunha cascuda enormeao xeito do mestre Kafka. Ou, se non, entrando no tempo noso, mañámesmo, trocado nun xigantesco e escuro móbil apertado a ti na camaestreita, afogándote mesmo, asfixiándote, sen que te puideses librardel, con milleiros de voces asaltándote, anguriándote, nunca facéndote feliz.Imaxina Ou non, non imaxines, emite tan só unha palabra, varias, unhafrase: eu non son así, eu non son un móbil nin máquina ningunha.Rebélate, pois, se tes vontade. Fala, sente.Daquela, esta é a túa salvación, a túa liberdade, mellor. Sinte todo o que os humanos podemos sufrir ou gozar por nós mesmos. Ser humanos.Ser galegos e galegas, cidadáns, así, do mundo. Le, pois, aspersonaxes de As voces amadas para sentirte, coma eles, libre ouescravo, ou diferente, e crear saíndo das regras da propia novela ousociedade, aquelas aventuras que sempre pensaches, as que nunca fuches quen de conseguir agarrar coas túas mans, co propio cerebroenferruxado. Quizais. Vive, pois, por ti mesma, acaso de xeitodistinto, estes personaxes de As voces amadas. Sé ti mesmo, sé timesma, na recreación.E, despois, se queres, falamos.