Przez wieki pojecie sztuki nie budzilo szczegolnych watpliwosci i na pytanie Sokratesa: "czym jest sztuka?" odpowiadano w sposob naturalny, na przyklad: "jest nasladowaniem". Artysci wspolczesni, naruszajacy dotychczasowy status sztuki i zastanawiajacy sie na jej uzasadnieniem, Sokratejskiemu pytaniu nadali postac: "dlaczego cos jest dzielem sztuki?". Wspolczesne dzielo jednoczy sfere potocznosci i artystycznosci, wykracza w teorii poza sfere estetyczna i docieka jej warunkow konstytuujacych. Od tego czasu nic nie jest oczywiste: ani artysta, ani dzielo, ani sztuka. Nieuzbrojone oko czasu historycznego zawiodlo w czasie posthistorycznym, gdy znikly wszelkie podzialy i granice - teraz musi zostac "uzbrojone" w teorie. Pomaga ona w rozstrzygnieciu wielu istotnych pytan, jakie pojawily sie w XX wieku, na przyklad: "czy zalamalo sie rozroznienie miedzy sztuka a rzeczywistoscia?", "czy swiat sklada sie z utajonych dziel sztuki oczekujacych przemienienia?", "czy Warhol jest kims w rodzaju Midasa, ktory wszystko, czego dotknie, przemienia w zloto czystej sztuki?". Dlatego wspolczesny swiat sztuki potrzebuje filozofow, a Danto jest pierwszym z nich. Jest takze kims wiecej - jest prorokiem sztuki wspolczesnej.


Arthur Coleman Danto - filozof, estetyk, krytyk sztuki zwiazany z Uniwersytetem Columbia. Prezydent American Philosophical Association w 1983 roku oraz American Society of Aesthetics w latach 1989-1991; redaktor Journal of Philosophy. Wybitny krytyk sztuki awangardowej (The Nation), laczacy filozoficzna wnikliwosc z gleboka wiedza i wyczuciem sztuk pieknych. Autor cenionych prac z filozofii historii, filozofii dzialania, filozofii poznania. Jednak najwieksze uznanie zyskal rozprawami o sztuce wspolczesnej, takimi jak: The Transfiguration of the Commonplace (1981); The Philosophical Disenfranchisment of Art (1986); Beyond the Brillo Box: Visual Arts in Post-Historical Perspective (1992); Embodied Meanings: Critical Essays and Aesthetic Meditations (1994); After the End of Art: Contemporary Art and the Pale of History, Princeton (1997); The Abuse of Beauty (2003).