Lew Sapieha (1557-1633) to jeden z najwybitniejszych politykow i dyplomatow staropolskich. W ciagu jednego pokolenia stworzyl potege swojego rodu i wprowadzil Sapiehow do elit politycznych Wielkiego Ksiestwa Litewskiego. Byl zrecznym graczem politycznym, przebieglym dyplomata, wytrawnym i doswiadczonym znawca spraw moskiewskich, a takze cierpliwym mediatorem w konfliktach wewnetrznych. Ten znany regalista blyskawicznie zrobil kariere polityczna. Przez wiele lat sprawowal funkcje kanclerza litewskiego, by pod koniec zycia siegnac po najwyzsze godnosci panstwowe. Jego nominacja na urzad wojewody wilenskiego, a nastepnie hetmana wielkiego litewskiego stanowila zarowno wyraz uznania dla jego zaslug, jak i dowod jego wplywowej pozycji na dworze krolewskim. Mozna go zaliczyc do grona najbardziej aktywnych parlamentarzystow czasow Stefana Batorego i Zygmunta III. Na podkreslenie zasluguja jego zabiegi o zawarcie unii brzeskiej (1596 r.) i zaangazowanie w realizacje jej postanowien. Sapieha wywarl olbrzymi wplyw na ksztalt polityki wschodniej Rzeczypospolitej. Jako jej kreator, ale rowniez zreczny wykonawca, staral sie doprowadzic do scislej unii polsko-moskiewskiej. Wieloletnie wojny z Moskwa, dzieki korzystnym rozstrzygnieciom podjetym w Deulinie (1618 r.), pozwolily Rzeczypospolitej odzyskac Smolenszczyzne, Siewierszczyzne i Czernihowszczyzne. Do tego sukcesu przyczynil sie niewatpliwie Lew Sapieha. W schylkowym okresie swej kariery politycznej objal funkcje glownodowodzacego w wojnie ze Szwecja o Inflanty (1625-1629). Pozostal aktywny politycznie do ostatnich dni zycia.