Dinos o autor, a xeito de explicación do que podemos atopar coa lectura deste poemario que percorre as veas dunha biografía, que nalgunhas rexións, coa frase esta noite peneirou a vella, dise da xeada que caeu sobre o campo, á mañá. No escurecer, se o día esta calmo, saio para vela. O poeta percorre o seu mundo físico próximo, recorda a amizade e o espazo vital dos seus primeiros pasos, as lecturas que evocan os seus poemas, para ir afastándonos do mundo da terra firme e facernos camiñar na máis distante galaxia, nese universo no que todo, se cadra, está protexido pola branca luz de incerta brillantez do que fica perenne no ser humano: os recordos. Desde a cama, muda, mira o teito do universo. Ri ás veces, como se o desafiase, pero o xesto no tarda en romper, apágase antes de pronuncialo. A vida pasa a súa agulla pola boca da avoa.