Vintedous anos pasaron desde que Don Alfonso García Rojo pechou a redacción destes relatos autobiográfics. Mestre, nacido en Villalpando, 1906, e falecido en Madrid en 1997, que pasou o mellor e opeor da súa vida en Galicia. En Ourense, na Ribeira Sacra, durante o curto período repubicano, converteuse nun dos mestres de referencia, polos seus ensaios de ensino activo, coeducación, laicismo, pacifismo, misións pedagóxicas, respecto pola lingua e a cultura rural, formación do profesorado por intercambio entre iguais, fomento do asociacionismo. En Pontevedra estudou nos anos vinte, e fuxíu alí novamente en 1936, para vivir un longo exilio interior, ata o seu retorno á docencia en 1963. Cataluña, Cantabria e Madrid foron os seus novos lugares de acollida entre 1961 e 1997. Tamén se refire a episodios que viviu nestas terras, pero o eixo dos relatos son os recordos da república e do franquismo, dando testemuña histórica dos dous procesos que marcaron o noso século XX: o proceso de cambio, modernización e avances democráticos, contrarrestado por un golpe militar que nos devolve a épocas de oscurantismo, violencia e represión. A introducción de Xosé M. Cid Fernández céntrase tamén na situación educativa vivida pola escola e os ensinantes neses anos de 1931 a 1939, cunha valiosa selección documental sobre a represión sufrida polo propio mestre da Ribeira Sacra.