"Kiedy szukal w pamieci swoich poczatkow, przypominal sobie pewien sen z dziecinstwa, zagmatwany i ciemny, w ktorym ciagle powracal obraz wielkiego glazu, spadajacego z nieba w sosnowym lesie. Glaz uderzal o ziemie, pekal jak lupina orzecha, a z jego granitowego wnetrza wypadalo spiace dziecko o zlotych wlosach, ktore lezalo potem na trawie, jakby je ktos wysypal z koszyka i zostawil pod galeziami drzew, by roslo wsrod saren i jeleni. Taka to historie wlasnego poczatku Eryk Stamelmann wiele razy opowiadal sobie samemu przed zasnieciem".