Jest to ksiazka obrazujaca zycie mieszkancow Warszawy podczas powstania w 1944 r. z wieloma odwolaniami do rzeczywistosci przedwojennej, czasu wojny w ogole, a takze zycia juz powojennego. Opis tej historii jest bardzo indywidualny. Oznacza to, ze nie znajdziemy w Pamietniku... wielu dat, konkretnych wydarzen historycznych, informacji wojskowych, rozkazow, decyzji, dokumentow. Narrator jest glownym bohaterem i jednoczesnie opowiadajacym zdarzenia przez pryzmat swej wlasnej biografii - uczuciowosci, filozofii. Niemniej w wielu miejscach narrator rezygnuje z obrania tylko swojego punktu widzenia i oddaje glos ogolnej opinii spolecznej. Bialoszewski pokazuje wtedy sprawy, ktore dotycza wszystkich kilkuset tysiecy warszawiakow. Liczba powstancow byla znacznie mniejsza. Ksiazka Bialoszewskiego opisuje zycie przewazajacej czesci mieszkancow stolicy.

W latach ukazania sie ksiazki Bialoszewskiego panowal konflikt wsrod historykow i literatow. Odpowiadano jednoznacznie "tak" lub "nie" na pytanie, czy powstanie warszawskie bylo dobrym posunieciem Polakow w 1944 r. Wiele tomow upamietnialo niezwykly heroizm walczacych powstancow. Byly tez glosy o bezsensownosci powstania ze wzgledu na wielka przewage liczby i wyposazenia Niemcow. Powstanie przyspieszylo (wg niektorych spowodowalo) nie tylko doszczetne zrujnowanie miasta przez Niemcow, ale przede wszystkim zaglade wielu wybitnych Polakow. Bialoszewski nie staje po zadnej ze stron oceny powstania. Jego ksiazka pokazuje, ze w sytuacji nieustannego zagrozenia smiercia rodza sie zarowno czyny wielkie, jak i haniebne