Ne malum diyor Ayse B. Kaban. Özenle kurulan hayatlarin, düzenlerin; yapilip yapistirilan, yakistirilan kimliklerin darmadagin oldugu anlara dogru götürüyor bizi; bir yandan dagilirken bir yandan da toparlandigi, bambaska yollara saptigi, hizalara girdigi sürecleri anlatiyor. Bir de cok aci cekenleri, kaybolmuslari... Sevgiyle ve incelikle.... Okul mokul yok, dedi. Spor bitti, dedi. Düzelene kadar, hanim hanimcik bir kiz olana kadar sana sadece ekmek su, o kadar, dedi. O da ben, dedi, böyleyim iste. Düzeltilecek bir sey yok. Bozuk degilim, yanlis bir bedendeyim sadece; hasta degilim ki düzeleyim. O zaman git, dedi babasi, git kendini as, git kendini as da kurtulalim senden, dedi. Babasi ona, kendini as, dedi. On yedi yasindaydi...