Hayat bazen en sevdigin kisi icin en sevdigin seyden vazgecmeni sürer oyuna. Sinavdir bu. Tasi oynarsin ya da oynamazsin. Hamle sirasi sendedir ya; sonucta kazanirsin ya da kaybedersin. Bazen de bir hic yüzünden, hic istemedigin sonuclara, sadece hirsin yüzünden neden olursun.Aci cekersin ya da cektirirsin. Ok yaydan cikinca hedefi vurmasin diye dua edersen, yazik edersin kendine. Bazen de yani basinda sandiginin, aslinda senden cok uzakta oldugunu fark edemezsin. Gözlerin kapanmistir ve kulaklarin tikanmistir, anlayamazsin bile.Fark ettiginde uzaklar kisalmaz hale gelir. Anladiginda, sen uzaklarin ardinda sadece bir nokta kadar kalirsin. Noktanin gücü bitirdigi cümle kadardir, o kadar. Ya da hayallerinin ucunda olanin yani basinda oldugunu bilmezsin; yarisinda soluk almak zorunda kaldigin cümleye, virgül olursun. Soluk aldigini da görürsen ne ala.Sonucta bunlari hep yasarsin. Hikaye olmasi icin senin yasamana gerek yoktur aslinda. Baskasi yasayinca da hikaye olur yasanan ve sen oturur onlarin hikayesini yazarsin. Okudugundan ders alirsan, yasamana da gerek kalmaz zaten.