Rosenzweig en Levinas zijn twee belangrijke vertegenwoordigers van het joodse dialogische denken. Bij de aanvang van de twintigste eeuw vroeg deze stroming aandacht voor de intersubjectieve relatie. De ik-jij relatie werd immers in de moderne wijsbegeerte verdrongen door het primaat van de subject-object relatie. Dit leidde tot een eendimensioneel of totalitair denken. De verkenning van de verhouding tot het oneindige reikt radicaal nieuwe perspectieven aan. Het vormt een breukmoment met de gangbare vormen van denken. De taal, de tijd en de andere zijn belangrijke aandachtspunten voor het nieuwe denken van Rosenzweig en Levinas. De verhouding tussen de subjectiviteit, de intersubjectiviteit en de objectiviteit structureren dit vertoog. De alteriteit krijgt voorrang op de identiteit. Dit nieuwe denken roept echter serieuze vragen op. Hoe is een denken van de ander mogelijk zonder het aanvaarden van een symmetrie tussen mezelf en de ander? Welke zijn de verzwegen vooronderstellingen van dit denken? Deze vragen leiden tot een kritisch onderzoek dat de grenzen van het dialogische denken behoedzaam aftast.
Dit onderzoek is tevens de uitdrukking van een waardering voor de sterke inspiratiekracht van het dialogische denken. Het manuscript werd in 1998 met goud bekroond door het Teyler's Genootschap van Haarlem.