A miña nai na praia, tarde turba de ondas a ferver. A miña nai quebrada, brinquedo de latón contra os muros do mar. Que non se entende a música do tempo, onde estarei cando o meu fillo poña neste verso aquela tarde furna, o vento escuro no estupor da luz cóncava. Os avós cantaban por enriba do balbordo da escuma. Mar adentro, a perderse nun erro da memoria. A miña nai sen áncora regresa aquí setenta anos despois e permanece tráxica fronte aos muros do mar.