Piotr Sikora | Akateeminen Kirjakauppa

Pozornie czysto teologiczny tytul kryje probe przedstawienia oryginalnej propozycji z zakresu filozofii religii. Ksiazka zawiera analize zgodnosci istotnych elementow chrzescijanskiego uniwersum symbolicznego, tj. tezy, ze Jezus Chrystus jest pelnia Bozego objawienia z jednej strony oraz intuicji apofatycznych, ktore nie pozwalaja uznac jakiegokolwiek uwarunkowanego, skonczonego elementu rzeczywistosci za adekwatny wyraz Absolutu - z drugiej. Autor prezentuje i analizuje mysl najwiekszych przedstawicieli chrzescijanskiej tradycji apofatycznej, by na tak zarysowanym tle dokonac syntetycznego ujecia, konfrontujac pomysly dawnych "mistrzow" z argumentami i konkluzjami formulowanymi we wspolczesnej filozofii, zarowno w jej nurcie analitycznym, jak i kontynentalnym.
Rozwazanie kwestii apofatycznego doswiadczenia religijnego prowadzi do zagadnien chrystologicznych. Kierujac sie metodologicznym postulatem, gloszacym, iz filozof religii nie konstruuje swego przedmiotu, lecz analizuje zastane fenomeny, autor analizuje pod katem epistemologicznym, ontologicznym i antropologicznym zrodlowe teksty chrzescijanskie zawarte w Nowym Testamencie, mowiace o ludzkiej relacji ze zmartwychwstalym Chrystusem. Przeprowadzone analizy pokazuja, ze tezie, iz Jezus Chrystus jest pelnia objawienia, mozna nadac interpretacje zgodna zarowno z ideami obecnymi w tekstach konstytutywnych dla tradycji chrzescijanskiej, jako i z zasadniczymi intuicjami i przekonaniami teologow nalezacych do apofatycznego nurtu chrzescijanstwa. Okazuje sie jednak, ze taka interpretacja, po pierwsze, stawia pod znakiem zapytania antropologie ujmujaca czlowieka jako indywidualna substancje oddzielna od ostatecznej, boskiej rzeczywistosci; po drugie, relatywizuje wszystko, co historyczne, wlaczajac w to zycie Jezusa z Nazaretu. Stawia zatem pod znakiem zapytania dosc powszechne pojmowanie chrzescijanstwa jako religii nalezacej do rodziny religii "historycznych" i "personalistycznych", co wiecej - zdaje sie kwestionowac sam podzial wielkich religii swiata, na "historyczno-personalistyczne" (tj. "profetyczne") oraz "ahistoryczno-transpersonalistyczne" ("mistyczne").