Perec Opoczynski byl doswiadczonym i utalentowanym poeta, prozaikiem, publicysta. Urodzony w 1892 roku w Lutomiersku, pobieral nauki w jesziwie, potem praktykowal w warsztacie szewskim. Po I wojnie swiatowej (podczas ktorej sluzyl w armii carskiej i znalazl sie w niewoli niemieckiej), mieszkajac w Lodzi, a od 1925 roku w Warszawie, wspolpracowal z gazetami zydowskimi i z grupa "Jung Jidysz". W czasie okupacji znalazl sie w warszawskim getcie. Byl tam listonoszem i bliskim wspolpracownikiem Archiwum Ringelbluma "Oneg Szabat". Wlasnie w Archiwum zachowaly sie jego poruszajace reportaze. Zginal prawdopodobnie schwytany w oblawie w styczniu 1943 roku.
W dziennikach pisanych w gettach i obozach powtarza sie ten sam motyw: bezradnosci jezyka wobec niewyrazalnego zla i cierpienia. Kazde znane slowo jest zbyt ograniczone, zbyt wyswiechtane, nieadekwatne. Na tym tle reportaze Pereca Opoczynskiego sa dokumentem nie zwyklym i wybitnym. Jego zmysl obserwacji, przenikliwosc i przejrzystosc opisu pozwalaja - poprzez przedstawione w reportazach sceny i historie - wejrzec w dramatyczna codziennosc getta warszawskiego.

Pasja autora jest pietnowanie niesprawiedliwosci i obrona najslabszych, zwlaszcza najbardziej bezbronnych i skrzywdzonych dzieci. Portrety mieszkancow getta i opisy ich zachowan stanowia wielki walor reportazy Opoczynskiego. Jego bohaterowie to najrozmaitsze, charakterystyczne typy ludzkie probujace sie odnalezc w sytuacji granicznej. Sposrod tekstow pisanych w getcie warszawskim zachowaly sie przede wszystkim oficjalne dokumenty i dzienniki, niewiele jest natomiast literatury tej miary, co reportaze Pereca Opoczynskiego.