Melida Travancic, dakle, na metatekstualnoj razini svoje nove knjige dovodi u dijaloski odnos razlicite knjizevne oblike istrazujuci granice “ustaljenih” knjizevnih zanrova, odnosno nacine novog oblikovanja starih tema i motiva, kojima se naslanja na svoja predasnja poetska i prozna ostvarenja, koja su temeljna okosnica njene poetike – umjetnost i zivot te ljubav kao njihova generativna sila. Odnos izmedu zenskog i muskog lika primarni je i bazicni odnos na kojem pociva Ulaz u prazninu, a dijalog kroz koji se on konstituira ujedno je osnovni nosilac aktualizacije svih drugih raznorodnih oblika odnosa koji se ostvaruju slojevitom kompozicijom tema i motiva. Svaki pojedinacni segment ove knjige moguce je percipirati kao zasebnu dijalosku pjesmu, poglavlje, pricu ili, pak, dramsku situaciju, no buduci da se one umnazaju do “savrsenog broja”, tvoreci formalno ambigvitetnu i sadrzajno dinamicnu cjelinu, struktura ove zbirke ili knjige, kako god je odlucili nominalno zvati, unatoč svojoj fragmentiranosti, zadrzava koherentnost. Amina Bulić