W Rosji panuje przekonanie, ze potencjal surowcowy moze byc nie tylko motorem rozwoju i modernizacji panstwa, ale rowniez waznym narzedziem polityki zagranicznej, zwlaszcza na obszarze postsowieckim. W tym regionie mamy do czynienia z bardzo zlozona siecia interesow realizowanych przez roznego rodzaju podmioty. Pierwszy z nich to panstwa o duzym potencjale surowcowym, ale uzaleznione od tranzytu przez rosyjskie terytorium (Kazachstan, Turkmenistan, Uzbekistan). Druga grupa to panstwa o korzystnym potencjale tranzytowym, ale pozbawione surowcow i uzaleznione od dostaw z bylej metropolii (Bialorus, Ukraina, Gruzja, Armenia). Rosja zajmuje w tej sieci pozycje szczegolna, bo dysponuje ogromnymi zasobami surowcow, dobrze rozwinieta infrastruktura przesylowa oraz silnymi przedsiebiorstwami energetycznymi. Utrwalajac i poglebiajac uzaleznienie energetyczne tych krajow, Moskwa dazy do zwiekszenia politycznych i gospodarczych wplywow oraz zaspokojenia regionalnych ambicji przywodczych.

Autorzy zbioru, analitycy Polskiego Instytutu Spraw Miedzynarodowych, badaja czynniki wplywajace na polityke energetyczna Rosji wobec Bialorusi, Ukrainy i panstw basenu Morza Kaspijskiego oraz na ksztaltowanie sie dwustronnych stosunkow energetycznych miedzy tymi krajami. Oba zagadnienia beda w istotny sposob oddzialywac na caloksztalt relacji miedzypanstwowych w tym regionie w najblizszych latach.