Autor z duzym znawstwem i wnikliwoscia analizuje, a takze porownuje i zestawia ze soba dwie koncepcje rozwoju: koncepcje L.S. Wygotskiego i E.H. Eriksona. Choc powstawaly one w roznych okresach historycznych i w roznych warunkach spolecznych, ich wspolna cecha jest uwypuklenie roli kontekstu historycznego w rozwoju czlowieka, a takze wskazanie na szczegolna role kryzysow rozwojowych. Autor - nie gubiac tego, co jest w kazdej z koncepcji specyficzne i odmienne - buduje model przebiegu rozwoju w okresie dziecinstwa i mlodosci, integrujac wiedze pochodzaca z dziel wspomnianych psychologow. W modelu tym zostaly zestawione wszystkie kryzysy rozwojowe (zarowno kryzysy strukturalne opisane przez L.S. Wygotskiego, jak i funkcjonalne, wskazywane przez E.H. Eriksona) na tle okresow rozwoju stabilnego. Autor w sposob bardzo uporzadkowany, wrecz metodyczny, scharakteryzowal znaczenie kazdego wyodrebnionego etapu w linii rozwoju, wskazal na problemy i niebezpieczenstwa zwiazane z nieumiejetnym odczytywaniem mozliwosci jednostki lub pozostawianiem dziecka bez potrzebnej mu pomocy. Pokazuje z jednej strony roznicowanie sie funkcji psychicznych, wzrost swiadomosci dzialan i samoswiadomosci niezbednych dla tworzenia sie autonomii jednostki, z drugiej zas - wylaniajace sie nowe jakosci ego, ktore nakladaja sie na rozwoj opisywanych funkcji psychicznych.