Jan KINKER (1764-1845) is, omstreeks 1800, ongetwijfeld een van Nederlands belangrijkste schrijvers en denkers geweest.
In dit (laatste) deel van zijn uitgegeven briefwisseling (1829-1843) treffen we hem in de eerste jaren aan als hoogleraar Nederlands te Luik. Moeilijke en hectische jaren: de scheuring van het Koninkrijk kondigt zich aan, de opstand volgt. We treffen Kinker als ooggetuige en reporter, en als informant van de regering. Vanuit zijn moeilijke positie als 'Hollander' te Luik poogt Kinker gestalte te geven aan zijn 'Verlichting', en bevordert hij de positie van het Nederlands in het Zuiden. Hij bestrijdt wat hij ziet als een onzalig verbond tussen conservatief katholicisme en misplaatst liberalisme. Kinkers brieven geven zowel 'petite' als 'grande' histoire en kunnen beschouwd worden als een van de beste bronnen voor de geschiedenis van '1830'.
Na zijn ontslag en terugkeer naar Amsterdam treedt Kinker nog steeds op als adviseur en lid van literaire en wetenschappelijke genootschappen, terwijl hij op hoge leeftijd als culturele figuur nog volop levend blijkt. Ook zijn er indicaties voor hernieuwde filosofische activiteit.
Het hier gepresenteerde, tot nu toe grotendeels onbekende materiaal, vervolledigt het beeld van een originele, internationaal georiënteerde Nederlander, en verbetert ons zicht op Nederland en Europa in de eerste helft van de negentiende eeuw.