Tematem tej ksiazki jest rozpacz postrzegana oczami artystow, medrcow, bohaterow ksiazek i obrazow. Wielcy mistrzowie, tacy jak na przyklad Pascal, Nietzsche, Valéry, doradzaja zwykle, jak usunac rozpacz z naszego zycia. Czy jednak jest to naprawde konieczne, czy nie lepiej nauczyc sie trwania w rozpaczy i oswoic z mysla, ze stanowi ona czesc naszego losu? Jak radzi sobie z tym problemem filozofia, sztuka, religia, nauka? Czy rozpacz, tak trudna do zniesienia dla jednostki, nie jest przypadkiem jedna z fundamentalnych wartosci kultury srodziemnomorskiej?